Był największym turystą, wędrowcem i podróżnikiem na świecie. Niedoścignionym, zwiedzał czasoprzestrzeń, którą sam odtworzył w swoim nieskrępowanym umyśle i do której – jednosobowe społeczne biuro podróży naukowej – zaprosił innych.

Wielokrotnie zawstydzał blogerów podróżnicznych, bo był tam, gdzie wielu nie wytarczyło myśli, żeby dotrzeć. Zwiedził czas i miejsce Wielkiego Wybuchu – spacerował ponieskończonej krzywiźnie, później mówił, że to nic nadzwyczajnego, można jej nawet nie zauważyć, a za (a raczej przed) nią niczego nie ma, bo wszystko się zakrzywia. Nudy jak na biegunie ziemskim, żadnej osobliwości. 

Flanerował po powierzchni horyzontu czarnych dziur, twierdził, że niczym rasowy turysta zostawił po sobie informację „tu byłem. Stephen” w postaci holograficznego wzoru. Widział ich parowanie i obwieścił, że wcale nie są wieczne, a poza tym mogą prowadzić do innych światów. Dał tym sygnał wielu, którzy sobie uzmysłowili, że nie warto przekładać w nieskończoność decyzji o podróży.

Wszystko opisał w swoich przewodnikach po wszechświecie. Jeśli to się sprawdzi, to oznacza, że podróżuje dalej, w postaci pozafizycznej wiązki myśli. Znów ruszył w podróż, w dzień liczby Pi, też nieskończonej. A my, fizycznie ograniczeni, nadal siedzimy tu.

Photo: Stephen Hawking at Gonville & Caius College, Cambridge by Lwp Kommunikáció on Flickr (CC BY 2.0).