Zmyślony Turysta | 26 lutego 2016

A więc zdobyli w końcu tę lodową piękność, wspięli się po jej nieprzyzwoicie długiej, zimowej sukni. Było ich trzech, hersztem ten wiecznie uśmiechnięty Simone Moro, kto jak nie Włoch miał jej zawrócić w głowie? Razem z nim Alex Txikon i Muhammad Ali. Tamara Lunger, nie wiadomo jeszcze dlaczego, podobno zawróciła kilka metrów przed szczytem.

Śledziłem dziś tę relację na skraju krzesła. Napięcie zmieszane z uśmiechem wywołanym brawurową nonszalancją tych, którzy tam jeszcze walczą o przetrwanie. A teraz cieszę się jak psi ogon. Niech żyje bezinteresowny wysiłek doprowadzony na skraj kolejnego oddechu! Niech żyje absurd aż do wyczerpania zapasów!

Dlatego tu jest szaro, a oni mieli przez całą drogę widoki błękitno-białe. Muszą teraz zejść i nam o tym wszystkim opowiedzieć.

Jeszcze jedno – Simone Moro, uwielbiam go bezwarunkowo (ten moment z filmu Cold, w którym dzwoni do domu z wyprawy na Gasherbrum II, żeby powiedzieć zdanie widoczne na zdjęciu, jest znakomite, a kogo tym do siebie nie przekonał, niech zobaczy jego rozmowę z Denisem Urubko w trzeciej minucie filmu albo ich wspólny śpiew na video jeszcze niżej) – zapowiada, że to jego koniec z himalaizmem zimowym. Nie wierzę w to, została przecież najbardziej niedostępna panna z Karakorum, czyli K2.

Foto: Strong wind on the Mazeno Ridge of Nanga Parbat. Winter… by Simone Moro | Facebook; Cold, reż. Anson Fogel.